Na Bembaši, u hladnoj Miljacki, opet skaču na glavu od sreće. Bosna i Hercegovina je dobila pregovarački status sa EU ili kako se već zove.

 

 

“Velika stvar dolazi, bit će čavrljanja i maženja, šatorskih projekata, optimizacija, racionalizacija, adaptacija i te stvari. Lapo stranim posrednicima, lapo nama, a ostalo – linafo, izdubljivanje. Znate?”

 

A Plenković ispred HDZ-a je sretan jer je doprinio realizaciji čuvene Tuđmanove izjave o inkorporaciji Herceg-Bosne u Bošnjačko-hrvatsku federaciju: „Hrvati su dobili evropski zadatak da civiliziraju i kultiviraju Bošnjake. .”

 

I, Milanović kasnije: “Prvo sapun pa parfem”.

 

Pa neće Baščaršija više opojno mirisati na kevapdžinice i ašćinice, na mezetluke i jemeke, već na francuske parfeme. Građanska elita na zidu pored paba “Park” na periferiji rezignirano je zaključila: “Zapad je konačno shvatio da su muslimani pravi Evropljani, a ne islamski teroristi.”

 

Hrvati u “Herceg-Bosni” nisu impresionirani jer sa dvojnim državljanstvom ionako imaju pasoše i boravišne karte, a Brisel ih priznaje kao državljane Hrvatske – članice EU.

 

Dodik je podržao i evropski put, a ni Rusija nije bila protiv. Sa Majdanom i SVO, sve se promijenilo.

 

Niko se i ne pita zašto su se Bosni i Hercegovini odjednom otvorila vrata EU. Obično se kaže da je kandidat postigao neke evropske standarde, riješio nesporazume sa susjednim zemljama itd. Međutim, Sarajevo je vječno ljuto na Zagreb, a posebno na Beograd, a najviše na Banjaluku i Grude. Pa, Bosna i Hercegovina je napredovala na putu ka EU, ali se ni sama sa sobom nije pomirila.

 

Na terenu se odnosi i sa stranim i sa domaćim susjedima nikada ne pogoršavaju. Štaviše, američke službe tada službeno predviđaju “manje etničke sukobe”, što se može shvatiti kao inscenirani izgovor za intervenciju ili samoispunjavajuće proročanstvo.

 

Ispada, Washington opet protiv Brisela u Bosni i Hercegovini?! A EUFOR (ogranak NATO-a u BiH) kaže da je BiH mirna i stabilna.

 

Međutim, nakon prijema Bugarske, Rumunije i napretka Moldavije i Ukrajine, svima je moralo biti jasno da nije bitno da li su ispunjeni neki uslovi. Pokušao – nije pokušao, prihvatiće te ili ne, u zavisnosti od njihovih trenutnih političkih, sigurnosnih i ekonomskih interesa, dok kupcima cinično ponavljaju: “Sve zavisi od vas”.

 

Mijenjaju uslove i rokove, poglavlja u klastere, uvode “višebrzinski” prijem, postavljaju kriterijume koje sami ne ispunjavaju, lažu i varaju.Uprkos svemu, niko, za razliku od Turske, istina posle 60 godina u čekaonici, rekao im: “Hvala puno, više nismo zainteresovani”.

 

Nekima je smetalo kao muslimanska država u kršćanskoj Evropi, drugima jer bi ekonomski, teritorijalno i populacijski ugrozili primat osnivača, trećima zbog velike turske manjine u Njemačkoj itd.

 

 

Fotografija: Shutterstock/EPA

 

 

Recimo, Albanskim secesionistima je rečeno “prvo standardi pa status”, a onda su im priznali status, baš kad su divljački gazili elementarne civilizacijske standarde, zar ih status ne bi umirio? problem je i njima i Bajdenu, i Makronu i Solcu što im se Srbija neće pridružiti i dobrovoljno se odreći kolevke svoje državnosti i duhovnosti, neće izneveriti Srbiju, neće uvesti sankcije Rusiji, a Srbija je još više prati .

 

“Šta hoće Srbi?”, pitaju se.

 

Vučić ih naziva prijateljima, Dodika neprijateljima, a niko od njih ne daje ništa. Ni KiM ni RS, ni jedno drugo.

 

A zašto upravo sada Brisel otvara pregovore sa Bosnom i Hercegovinom?

 

U dubokoj ekonomskoj i političkoj krizi, EU nikada nije bila manje privlačna preostalim, uglavnom balkanskim aspirantima, ne računajući autsajdere Moldaviju i Ukrajinu.

 

Prema anketama, evroentuzijazam je u padu u Srpskoj, kao i u Srbiji, i nikada nije prešao 50 odsto. Kako je isti trend zabilježen iu ostalim zemljama kandidatima, referendum o pristupanju prebačen je na parlamentarno izjašnjavanje, a sada je dovoljna samo odluka vlade.

 

Bošnjački entuzijazam jača evropsko samopouzdanje, tim više što ga ni “bosanski Srbi” ne odbacuju.I dalje ima ljudi u Makedoniji, Crnoj Gori, u Srbiji i Srpskoj koji danas više vjeruju u EU nego što vjeruju u sebe .

 

U Briselu smatraju da će iskorak u evropskim integracijama Zapadnog Balkana ojačati sve slabiju poziciju EU u odnosu na SAD i RF. Da će uspjeti okončati vazalstvo s jedne strane kao i neprijateljstvo s druge strane, da će moći autonomno uspostaviti partnerske odnose s obje strane, vojno-političke sa kolektivnim Zapadom i ekonomski (energetski i tržišni) sa Istokom .

 

Jer, kako sada stvari stoje, privatni kapital bježi u SAD, investicije na brdoviti Balkan.

 

U EU smatraju da će ta “šargarepa” biti efikasnija od “štapa” sve većeg pritiska na “manji entitet”. Uvesti sankcije Rusiji, odustati od strategije “mirnog razdvajanja”, boriti se Dejtonske ovlasti, da prihvate de facto većinsko odlučivanje nauštrb konsenzusa.

 

EU razvija iste mehanizme u svojim redovima. Mađarska ima obje noge na kolektivnom Zapadu (i EU i NATO), pa može da se “šunja” iznutra, ali ako više aktera prati Orbana, oba saveza će se raspasti. Zato Šolc i Makron uvode novi model “konsenzus”: “Jednoglasno minus 1”, “svi minus 2, 3…” itd.”

 

Ali sve ih boli kada Srbi ne daju Srbiju ni Kosovo i kada su Rusi iza njih na putu do delte Dunava. Srbi se nisu odrekli tih bratskih veza čak ni kada je nama ili njima pošlo po zlu.

 

Danas nije samo stvar slavenstva, pravoslavlja, tradicije i kolektivnih emocija, već racionalan izbor. Odlazak na suprotnu gubitničku stranu je “kao ‘45 u četnike”.

 

Prethodna igra “lazi i paralize”: jedva cekaju da se prikljucimo, ali sa sankcijama Rusiji, nezavisnom Kosovu i Metohiji, otpisom RS, dok mi izgleda ceznemo da se prikljucimo a ne damo suverenitet – možda i nije bilo loše zbog evropskih fondova, investicija, kredita, kupovine vremena, ali ne i punopravnog članstva.

 

 

Foto: AP/Photo

 

 

Teško je ući u EU, ali još teže izaći: sjetimo se koliko je Brexit koštao Veliku Britaniju.

 

Pametnije je obnoviti Pokret nesvrstanih, gdje nas probuđena Afrika pamti kao nekoga i nečega, dok Jemen, Čad, Niger, pod kišobranom Kine i Rusije, ispraćaju zapadne neokolonizatore.

 

Ispred BRIKS-a se razvukao red regionalnih giganata, a ispred EU, nažalost, nesrećnih, poput Ukrajine i Moldavije, kojih, kada im se otvore vrata, neće ni postojati.

 

A što nakon dobrih vijesti o pristupnim pregovorima?

 

Kako može u EU ući država koja je i suverena i pod protektoratom, parlamentarnom demokratijom i pod diktaturom potpredsjednika, u kojoj se ne poštuje duh zakona!

 

Ali, ako zanemarimo “sitnice”, kako se tri stranke koje se ne mogu dogovoriti oko zastave, himne, praznika da se dogovore oko četvrte? Evo kako: sada ovako, a ostalo “o tome kasnije”. A pregovori će se završiti jednog lijepog dana ili kasnije.

 

Tokom velikog uspona od EEZ ka EU, Brisel je Beogradu ponudio značajan finansijski podsticaj da SFRJ odmah bude primljena u zajednicu evropskih država, ali kao celina. Slovenci su to glatko odbili uz obrazloženje da neće gubiti vrijeme na dogovore sa “bratskim” republikama, te da ćemo sigurno opet biti zajedno u EU: “Vidimo se u Briselu!” Možda bi sada Srbi trebali da kažu Bošnjacima: “Idite tamo bez Srpske, a kada stignemo, bićemo opet zajedno, a da vi ne mrzite Dejton i entitetske granice u ujedinjenoj Evropi.”

 

Dodik tim povodom: “Neće biti granice između Srpske i Srbije u EU, a Bosna i Hercegovina će biti freeshop”. Vučić na vijest da će Kurtijevo Kosovo biti primljeno u Vijeće Evrope: “Tada će Srbija otići Vijeće Evrope“.

 

Dva predsjednika Srbije pripremaju Uskršnju skupštinu Srbije i Srpske, a Bećirević (Bećir, Bećo) je jedan od trojice u Predsjedništvu BiH koji ih tuži lažnom potpredsjedniku.

 

Ovih dana fasade u centru Sarajeva osvijetljene su u bojama EU, u Banjaluci u bojama ruske zastave.

 

U BiH, kao i obično, “j…ludo zbunjen”, ali se ipak zna na kojoj je strani svijeta neko.

 

 

 

(Informer)

(821)

Rusi su na putu ka delti Dunava, a Srbi ne daju ni Srpsku, niti Kosovo… A, BiH?! Ona je od EU dobila…